Postaw na len
talerze dwa lub trzy
pod lnem drewniany stół
ze słojami starymi jak obroty
ciał niebieskich
W talerzu spokój
poczekaj aż zmarszczki się wygładzą
Obok talerza łyżkę codzienną
nawet od święta
tę ulubioną z monogramem kogoś
jakiegoś wędrującego
wędrującą przez dziesięciolecia
znalezioną na pchlim targu
milczącą
Na środku dzbanek
może z gliny tej samej
co ty i ja
a w nim bukiet światła
by cień zanadto nie przysłonił spojrzenia
ode mnie do ciebie
od ciebie do mnie
Najgorsze jest to
że zaczynam zapominać.
Muszę starać się wszystko zapamiętać.
Tamtego wieczora
zaparzyła herbatę
pachniała drzewem sandałowym
i migdałami.
Jej uśmiech
spojrzenie
rzęsy
jak przechyla głowę
odsłania szyję do pocałunku.
Listki herbaty w szklanym dzbanku
rozwierały się
rozplatały zielonkawe
lotosowe
jej dłoń gdy obejmuje kubek
i wsuwa trzy palce w ucho
wskazujący środkowy i serdeczny
z ulubionym pierścionkiem
z fioletowym oczkiem
ametyst który tak cudownie koresponduje
z jej zielonymi tęczówkami co są
w świetle jak lazur
w cieniu jak paproć
w nocy jak onyks.
I gdy zapatrza się w dal za szybą okna
i za chwilę wraca by chwycić
moje spojrzenie
z pytajnikami w źrenicach.
Gdy opiera na dłoni skroń
jakby pukała
jest tam kto
zanurzona cała
w potoku liter
między stronicami prawdopodobieństwa.
Gdy mówi
zapomniałam
jaki jest numer do ciebie
pamiętam tylko koniec 007.
Nie pamięta
jak smakuje dżem
z czerwonych malin
zebranych w skwarne popołudnie
i gdzie jest ten chruśniak.
Jakie to uczucie
chodzić po wilgotnym mchu
i podziwiać pajęczyny po deszczu.
Ćwiczy pamięci
głęboką operacyjną chwilową
twarzy nazwisk kawałów
sentymentalną fantastyczną
rapsodyczną rytmiczną rymowaną
skojarzeniową alfabetyczną
liryczną.
Gdy tak sieć połączeń
naprzeciw siebie tkamy
uważnie krople
współczucia nawlekając
jesteś
